Spanje 5/3-11/3/2022

Zaterdag 5 maart deed ik er een halve dag over om te beslissen waar ik brood zou gaan kopen. Het stokbrood in de Spar in het dorp  is lekker als het vers gegeten kan worden. Hun gewoon brood is niet te vreten.  Uiteindelijk ben ik naar Cullera gefietst. Een rit van 37 kilometer heen en terug.  Er stond een flinke tegenwind en ondanks de elektrische ondersteuning was ik uitgeteld bij thuiskomst.

Zondag 6 maart was er regen, veel regen, alleen maar regen. Tijd om de kasten eens te herschikken zodat we niet meer weten wat waar ligt !  
Om in het thema water te blijven , ben ik wat gaan aquarellen.  
 

Maandag 7 maart was er regen, veel regen , alleen maar regen.  Tijd dus voor een belangrijke rechtzetting.  Vorige week vermeldde ik dat we tijdens een trip vergezeld werden door  o.a. Sonia en Karel.  Sonia heette wel degelijk Sonia. Helaas was ik de naam van haar man vergeten.  Ik ben dus op zoek gegaan naar een passende naam, kwestie van mijn verhaal zonder een vraagteken neer te schrijven.  Karel vond ik wel passen .  Eind vorige week heb ik dan mijn stoute schoenen aangetrokken en geïnformeerd. Sonia vroeg zich natuurlijk af waarom ik de naam van haar man moest weten.  Na de uitleg vertelde ik haar wat ik neergepend  had.  Niks dan goed natuurlijk. 
Karel heet dus Eddy.  Ze vond Karel zo slecht nog niet. 
 

Sonia en Eddy wonen in Diepenbeek en zijn de buren van Carine en Eddy.   Tja , dan trekt het eerste koppel naar Spanje om te overwinteren en om verlost te zijn van het andere  en dan worden het daar weer gewoon buren. 
De Eddy van Carine is de  broer van Bert. Die zakte af naar Taverness de la Valldigna onder het mom om zijn broer te bezoeken.   En stiekem omdat hij zijn buren miste , vermoed ik. 

Nu moet ik het toch ook even hebben over Rita en Bert.  Rita heeft in Leuven gestudeerd, zelfde school en zelfde richting als ik . Zij is een jaar ouder dus zaten we niet in dezelfde klas.  
Bert  is even joviaal als Rita . Een beetje een stouterik.  Hij doet stiekem alcohol in onze koffie en we zitten dus ‘s middags al aan de drank. Ach, echt erg vinden , doen we niet. Het moest zo lekker maar niet zijn. 
Als we terug thuis zijn, zal het serieus afkicken worden.  Ondertussen ondergaan we het gewoon. Er valt tegen die man toch niks te beginnen. 

En dan is er nog het verhaal van de sinaasappelen.  Één keer per week komt er man die verkopen per mand. Zo’n 60 stuks voor 10,00 €.  Het is dan kwestie om iemand te vinden die zo’n mand wil delen. Buurvrouw Hanneke kwam me roepen dat de man er was en ging meteen ook op zoek naar ene Jan die de andere helft wou.  Ik ging alvast de de mand overladen en betalen. Jan zou zo wel komen. Jan kwam niet . Hij was langs de andere kant buiten gegaan en had er gekocht achter mijn rug.  Daar zat ik dan met 60 sinaasappelen.  Hanneke was zo lief om ze over te kopen.  Echt blij was ze er niet mee want ze had er nog van de week ervoor.  Gelukkig heeft zij ondertussen de helft kunnen verkopen aan Eddy. Dus eind goed , al goed !

Dinsdag, 8 maart was er geen regen maar een flauw zonnetje. Iedereen kroop weer uit zijn huisje op wielen.  Wasjes hingen te wapperen aan geïmproviseerde waslijnen. Er werd naar hartelust gepoetst.  Rita zat op het dak van hun camper voor een grondige poetsbeurt. Bert stond erbij en keek ernaar. 
Tegen de middag was ieders pijp uit.  Tijd voor koffie met een koekje bij buurman Paul en buurvrouw Madeleine. Hanneke en Guus kwamen er ook bij zitten. 
 

Woensdag, 9 maart stonden we, volgens Walter , midden in de nacht op om naar Valencia te treinen. We vertrokken om 9:00 samen met Krisk en Francine met de fiets naar het station.  Onderweg kwamen we Rita en Bert, Sonia en Eddy, Carine en Eddy tegen die mee gingen. Groepsticket voor 10 personen gekocht.  Ik had de eer om daarmee 10 keer het  poortje naar het perron te openen . Na persoon nummer 3 liep het mis en bleef het onherroepelijk dicht. .  Stationschef kwam erbij en vertelde dat we alles trager moesten doen.  Con mas despacio !

In Valencia namen we de sightseeingbus voor een rondrit van 2 u.  Halverwege moest zowel Walter als ik dringend op zoek naar een wc.  Donde esta los servicios?  , vroeg ik aan de buschauffeur en die zei! En El Corte ingles en la planta uno ! Hij zou cinco minutos wachten.  Wonder boven wonder waren we net op tijd terug. 
Na de rit waren we toe aan een natje en een droogje.  Het was overal een drukte van jewelste zodat we besloten om een Italiaans restaurant binnen te stappen.  Wij aten een risotto met zeevruchten. 
Nadien ging het richting Hardrock Café voor souvenirs voor Sonia. Alles werd afgerond met een yoghurtijsje.

In het station dronken we nog een koffie terwijl we wachtten op de trein. 
 Meer dan geslaagde dag, al was ons pijp uit.

Donderdag, 10 maart bezochten we onder ons tweetjes de markt in Taverness .   Op de bus er naartoe kreeg ik telefoon van Bert.  Antonio, de baas van de camperplaats trakteerde ‘s middags op paella en sangria. Dat was nog eens een leuke verrassing.  
Ik zoefde over de markt met Walter in mijn kielzog. Zo konden we een bus vroeger terug nemen .  Het werd daar dus kiezen tussen churros eten of een carejillo drinken. Walter opteerde voor het laatste. 
 

Op de camperplaats stonden 3 grote pannen met paella te pruttelen. Het rook in ieder geval heerlijk.  Tafels en stoelen werden verhuisd en het werd één gezellig bedoening.  Na het drinken van een paar glazen sangria zat de sfeer er helemaal in.  Ondertussen zaten de dekbedovertrekken in de wasmachine. 
De paella en de sangria  waren een schot in de roos. . De zon was ook van de partij.  

Vrijdag 11 maart sliep Walter tot 10:00.   Na de middag reden we met de camper naar Cullera om boodschappen te doen.